“Op het moment dat het goed met je gaat, zijn er veel mensen die je vriend willen zijn.
Ze lachen met je mee, proosten op je successen en wandelen graag aan je zijde als de zon schijnt.
Maar… als je ondersteboven ligt in het moeras en niet meer weet hoe je eruit moet komen, als je verdrinkt in gedachten die je niet hardop wilt zeggen, maar toch zegt. Dan zijn de meesten er niet.
De stilte is dan oorverdovend. En je leert wie er écht blijft wanneer alles om je heen wegvalt.
Ik weet hoe dat voelt.
Toen alles donker was, niet alleen om me heen maar ook in mij, voelde het alsof ik langzaam verdween. De dagen werden zwaar, het leven werd ondraaglijk. En alle keren dat ik het bijna opgaf, gebeurde er iets onverwachts.
Er kwamen mensen. Niet met grote woorden of kant-en-klare oplossingen.
Maar met een lamp.
Met geduld. Met aanwezigheid. Met kleine gebaren die mijn wereld weer een beetje verlichtten.
Ik zal nooit degenen vergeten die met een lamp kwamen toen ik in het donker was.
Want het zijn niet de woorden in goede tijden die blijven hangen, maar de handen die je vasthielden toen je zelf geen kracht meer had.
De mensen die je stil opraapten, zonder oordeel, zonder haast.
Zij zijn zeldzaam, kostbaarder dan goud, helderder dan welke lamp ook.
En als ooit iemand anders verdwaalt in het donker, dan wens ik dat ik degene mag zijn die met een lamp komt.
Zoals zij dat ooit voor mij deden.”
Foto komt van Facebook I’m Oky