Soms gebeuren er dingen in het leven die je compleet uit het veld slaan. Herken je dat? Ik had het vorige maand, om precies te zijn op donderdag 4 juli. De dag was lekker begonnen voor mij, ik zou een toffe dag tegemoet gaan omdat ik iets heel bijzonders zou gaan doen. Ik ging in de ochtend naar de leuke bijeenkomst van Open Coffee Drechtsteden. Toen ik terugkwam hebben mijn partner Edwin en ik heerlijk geluncht, daarna zat ik de foto’s te bekijken van onze vakantie waardoor ik nog een beetje in de vakantiemodus bleef.
We waren de dag ervoor terug gekomen van 2,5 week heerlijk relaxen en genieten in Frankrijk. Ik besloot diverse foto’s van onze vakantie op mijn facebookprofiel te plaatsen; ik gebruik dit als dagboek voor mezelf. Ik vind het heerlijk om de herinneringen terug te zien van een aantal jaar geleden zoals facebook dat zo mooi doet. Daarna gingen Edwin en ik onszelf klaarmaken om de deur uit te gaan naar dat ene wat zo bijzonder was wat ik mocht gaan doen. Helaas kan ik daar nog niets over vertellen, zodra het wel kan en mag kom ik er uiteraard mee naar buiten.
En toen gebeurde het; het moment waarop ik compleet uit het veld werd geslagen…. Maar ja, we zouden ook bijna weg gaan. We moesten minstens een uur rijden en ik moest mezelf dus staande houden. Ik kon daar immers niet met een heel betraand gezicht aankomen, dat ziet er niet uit, wel dan? Ondanks deze heftige gebeurtenis heb ik mezelf staande gehouden. Ik had een heel groot voordeel; Edwin reed en dus hoefde ik niet op het verkeer te letten en er zouden twee vriendinnen zijn op de plaats van bestemming die er waren om mij te steunen. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik weet niet of ik het anders heelhuids had gehaald om op de plek van bestemming aan te komen als ik zelf had moeten rijden en als die dames daar niet waren geweest of ik dan wel was gegaan.
Net voordat we weggingen, bedacht ik me “Hoe doen ‘publieke’ mensen dit?” Bijvoorbeeld artiesten die een podium op moeten, die net iets heftigs gehoord hebben en dan toch ‘door’ moeten want er wachten nou eenmaal vele mensen op hen… De titel van het lied “The show must go on” van Freddie Mercury/Queen kwam gelijk in mijn gedachten. Dit hield mij gelukkig staande op dat moment. Daarnaast heb ik heel snel besloten om er het beste van te maken; ik kon het immers toch niet meer veranderen – het was al gebeurd. Ik heb het geaccepteerd en ging verder met mijn leven. Wel heb ik even tijd nodig gehad om mezelf te herpakken.
Gelukkig heb ik diverse mensen die me bijstaan en weten wat er is gebeurd, deze mensen heb ik heel bewust gekozen. Het heeft geen zin om mij te vragen wat er is gebeurd, ik wil er niet over praten en daarom vertel ik het toch niet. Het voegt ook helemaal niets toe, ik laat het achter me. En ja, soms komt het nog even voorbij; vooral de eerste 2 weken kwam het dagelijks voorbij. Nu wordt het wel minder, als het dan toch gebeurt krijgt het de volledige aandacht van mij. Want dat verdient het, daardoor kan ik het verwerken en inderdaad loslaten. Ik loop er niet voor weg, nee, ik ga het aan. Ik kies er bewust voor om het helemaal te doorvoelen, weglopen voor heftige dingen helpt je namelijk niet volgens mij. Je stopt het dan als het ware in een zak en laat het rotten. Wel gaat het na verloop van tijd toch écht stinken, heel erg stinken! Daarom kijk ik ernaar zodra het mijn aandacht opeist en doe ik wat ik op dat moment het beste kan doen om het te verwerken.
We krijgen allemaal uitdagingen (‘lessen’) in ons leven en we hebben allemaal de keus om zelf te beslissen hoe we daar mee om gaan. Vroeger ging ik ‘knock out’ zodra iets heftigs gebeurde in mijn leven. Ik leefde dan wekenlang, zo niet maandenlang als een zombie en vroeg me heel vaak op een dag af “Waarom?!” waardoor het leven aan me voorbijging. Ik leefde dan niet echt, nee, ik leefde op de automatische piloot en bleef stilstaan bij alle ellende. Ik bleef in de slachtofferrol. Dat gebeurt me niet meer, dat heb ik er wel van geleerd. Nu kies ik ervoor om mezelf af te vragen “Wat kan ik hieruit leren?” en “Wat wil het mij vertellen?” want ik ben van mening dat alles met een reden gebeurt in ons leven. Dingen gebeuren immers in ons leven vóór ons.
Juist op de dag dat het gebeurde had ik de inspiratiespreuk “Alles gebeurt met een reden”, die ik 3 weken daarvoor had ingepland, geplaatst op mijn social media. Ik kan nog steeds met mijn verstand niet bij de reden waarom dit moest gebeuren, toch weet ik dat er iets moois uitkomt, daar vertrouw ik op. Een heel groot voordeel wat nu al wel weet heb ondervonden is dat ik deze keer niet heb gekozen in het ‘weg eten’ van de pijn. Ik wist inmiddels dat me dat niets brengt, ik blijf er alleen maar door op een rotonde. Van die rotonde was ik af en blijf ik gelukkig af!
Mijn lot heeft besloten dat ik er mee te dealen heb, en dus ben ik het aangegaan. Met al mijn liefde omarmde ik de pijn in heel mijn lichaam en geest en ver daarbuiten. Ik heb geaccepteerd wat er is gebeurd. En omdat ik kies voor meer geluk in mijn leven heb ik besloten te vergeven wat er is gebeurd. Ik weet dat wat gebeurd is me sterker maakt, gewoonweg omdat ik er heel bewust voor kies. Ik affirmeer dagelijks, wat je mogelijk weet. Een van mijn affirmaties is: “Ik ben de creator van mijn leven en alles wat me overkomt maakt me sterker, liefdevoller en dankbaarder.” En zo is het ook echt!
Ik wens dat ik jou mag inspireren door mijn verhaal te delen om op het moment dat er in jouw leven iets heftigs gebeurt, je de keus kan maken om door te gaan en niet bij de pakken neer te gaan zitten. Hou je vast aan wat je ervan kunt leren. Accepteer dat wat er gebeurd is en laat het los, stukje voor stukje. De tijd heelt al onze wonden, vertrouw daar maar op, gun jezelf ook die tijd. Vergeef de persoon die je pijn doet en/of waardoor je pijn hebt en denk eraan om jezelf te vergeven. Vergeven doe je echt alleen maar voor jezelf en voor niemand anders. Het een van de moeilijkste lessen die we dienen te leren en aangaan in ons leven. Als hij op jouw pad komt, ga ‘m aan, als ik het kan, kun jij het ook! En als je er hulp bij wilt, dan weet je me te vinden. Ik help je graag met al mijn liefde en alle plezier naar een supersonischbelachelijkgoed leven!
Liefs Angelina❤️
Wohw Angelina wat mooi uit je hart geschreven en wat spreekt het mij aan. Ik ken jou al zoveel jaar en weet dat het ook recht uit je hart komt. Ik neem graag een voorbeeld aan je en besef nu wat mij te doen staat. Ik was al omhoog aan het klimmen kan alleen maar beter gaan!! Liefs Nicole
Dank je wel voor je lieve reactie Nicole. Het gaat jou lukken lieve schat! Als ik het kan, kun jij het ook. Weet dat ik er voor je ben! Liefs Angelina
Mooi, oprecht en zó puur geschreven! Dat komt binnen, dat heb je TOP gedaan! Dergelijke gevoelens delen is wat bij mensen aankomt, geen marketing maar oprecht en recht uit het hart schrijven, gewoon hoe het leven is en wat jij ermee doet!
Je weet dat ik juist de puurheid bij mensen de essentie van het leven vind. Mooi gezegd. Hartelijke groet, Egon
Dank je wel Egon voor je lieve reactie. Wij delen de voorkeur om vanuit puurheid, eerlijkheid en oprechtheid te werken en zijn als mens. En ja, we kunnen alle leuke dingen delen met elkaar. Wel hebben we nou eenmaal ook weleens met minder leuke dingen te maken in ons leven. En hoe gaan we daar dan mee om… Ik wens dat ik vele mensen mag inspireren met dat wat ik deel. Ik schrijf het met liefde op en deel het vanuit mijn hart. ❤️
Lieve Angelina, Ik las per toeval jouw verhaal. Was, ben, in een sombere stemming. Ik ben 84 jaar, woon sinds 4 jaar alleen en mis mijn man nog steeds. Dan denk ik : "Waarom dit alles?"Jouw verhaal intrigeert me. Ik was heel mijn leven druk met alles, erg actief, en ben dat eigenlijk nog. Maar soms bekruipt mij weer dat gevoel "Het doet er allemaal niet toe". Ik voeg niets meer toe aan deze maatschappij. Ik verlang naar de dood. Het leven is nu zonder een enkele uitdaging. Leeg. Ik kan het vullen met denken, schilderen, naaien, lezen, spelletjes op de computer, maar … ik kan er net zo goed niet meer zijn. Zoals jij zegt : "Over honderd jaar weet niemand nog dat ik heb geleefd. En … dat stemt mij tevreden, haast gelukkig.
Alleen, ik moet deze tijd vol maken en dat kost me moeite.
Zo'n stuk lezen als dit van jou, doet me wel goed. Ik weet het ook wel, heel veel mensen zitten momenteel in eenzaamheid thuis. En al die mooie praatjes van : "ga er eens uit" , of "zoek vrienden" , ik doe het wel maar "het vult niet" …..
Ik verdiep me in het leven, ik lees veel, weet dat er leven is na de dood, en toch …. "was ik maar al dood" dat is mijn grote wend, hoewel ik wel de natuurlijke dood wil afwachten.
Het is en blijft moeilijk , OUD ZIJN !!!!!
Graag gedaan Riet. Ja soms is het leven niet makkelijk vooral als je je geliefde moet missen. Toch is er nog heel veel om voor te leven Riet. Hou vol lieverd. Kijk naar wat er allemaal wel is i.p.v. wat er niet is. Er is nog zoveel om voor te leven. Heel veel sterkte. Liefs Angelina
maar wat als je 58 jarige partner met agressieve kanker werd gediagnosticeerd met uitzaaiingen? hoe kan je dit omarmen en zeggen: "dit gebeurd om een reden ?
Je zou kunnen kijken wat waar de kanker zich heeft gesetteld in het lichaam in het begin. En dan checken of je een oorzaak (die altijd te vinden is) terug kunt vinden. Kanker heeft meestal te maken met het niet verwerken van boosheid (wrok). Je kunt hier meer over lezen in het boek “Je kunt je leven helen” van Louise Hay en ook in het uitgebreide boek “De sleutel tot zelf-bevrijding” van Christiane Beerlandt.