Elke dag spreek ik diverse mensen. Via mijn telefoon, via Zoom, via WhatsApp, Messenger of Social media. Wel bijna altijd via een scherm. Apparaten houden me verbonden met de buitenwereld. Een digitale draad tussen mij en de rest.
Afspreken is best lastig, want het merendeel van mijn vrienden wonen verder weg. En het leven dendert door. Ik hunker regelmatig naar verbinding. Naar echt contact. Maar het is zeldzaam.
Nieuwe vrienden in de buurt maken is een optie, maar inmiddels vind ik het een uitdaging om nieuwe verbindingen aan te gaan. Omdat ik vaker ben bedrogen, beschadigd en gebruikt.
Waardoor vertrouwen soms een muur is geworden, in plaats van een brug.
Ik vul mijn dagen met dingen die betekenis hebben voor mij, dingen die me zin geven. En dat helpt. Soms vergeet ik dat ik me weleens eenzaam voel. Tot het ineens binnenkomt, als een koude wind door een open raam.
Er zit een gemis, diep vanbinnen. Niet van iemand in het bijzonder, maar van iets. Van het gevoel dat je écht ergens bij hoort.
Ja, ik verlang naar die ene lieve partner. Helaas is het vinden van die ene ware nog niet zo eenvoudig. Iemand die precies die dingen in zich draagt die matchen met mij. Zoeken helpt niet… en toch wens ik gevonden te worden.
Ik zie mensen lachen, samen zijn, plannen maken. En ik? Ik kijk toe.
Warmte. Oogcontact. Aanraking. Aanwezigheid. Dat zijn de dingen die ik mis. Dingen die je niet via een scherm kunt voelen.
Als jij dit leest en je herkent er iets in:
Je bent niet gek. Je bent niet zwak. Je bent niet alleen. Eenzaamheid is geen zwakte. Het is een schreeuw om verbondenheid. Een diep, menselijk verlangen.
En misschien, als we erover durven praten, vinden we elkaar… een beetje meer.