En dan is hij er ineens niet meer…

Op vrijdagochtend 4 oktober was ik een training aan het volgen en ondertussen werd ik gebeld door mijn moeder. Adrie, haar man, bleek net overleden te zijn. Nu lees je het goed, ik schrijf bewust ‘haar man’ omdat Adrie niet mijn vader was. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 jaar oud was. Mijn moeder was inmiddels al 20 jaar getrouwd met Adrie en daarvoor hadden ze al een aantal jaren een relatie. Het overviel me nogal eerlijk gezegd dat Adrie overleden was en tegelijkertijd was ik blij voor hem. Wellicht zal je nu denken, waarom was je dan blij?

Nou dat zal ik met je delen; Adrie had al een geruime tijd last van dementie, gelukkig nog niet in de zwaarste vorm en dus wist hij nog precies wie ik was als ik er kwam. Zijn grootste angst was wat er met hem zou gebeuren als mijn moeder er niet meer zou zijn, zij was nu ziek en het kon zomaar zo zijn dat ze ineens zou overlijden. En dat is iets wat hij niet nog een keer aan kon, hij had namelijk al eens een overlijden van zijn (eerste) vrouw meegemaakt. Nu was hij ook nog dementerend en wist dat hij dan niet volledig voor zichzelf zou kunnen zorgen en hij wilde niet naar een hospice. Je snapt nu vast wel waarom ik toch ook wel opgelucht kon zijn dat hij overleden was; mijn moeder had hem immers overleeft en dat vreselijke verdriet is hem bespaart gebleven. Daarnaast sta ik vrij nuchter in het leven wat de dood betreft; het is immers de enige zekerheid die we hebben in ons leven; we gaan dood, we weten alleen niet wanneer. En daarom dienen we volgens mij elke dag het maximale uit ons leven te halen en volop te genieten van het leven!

Ik ga nu even terug naar mijn verjaardag; 29 september jl. We zouden met z’n viertjes (mijn ouders, Edwin en ik) gezellig gaan uit eten bij een restaurant. Maar de dag ervoor stuurde mijn moeder mij een bericht dat het uit eten beter niet door kon gaan omdat ze zichzelf niet zo lekker voelde. Mijn moeder krijgt al geruime tijd chemo en is daarna een flink aantal dagen behoorlijk ziek, dus wilde ze liever een andere keer gaan. Ik gaf aan dat het geen probleem was en dat wij (Edwin en ik) dan in de ochtend naar hun zouden komen met iets lekkers.

Ook al gaf mijn moeder aan dat ze niets kon eten, ze smulde toch van haar appelbol, haar lievelingsgebak. Ze heeft zelfs een halve bol op ondanks dat ze niet goed kon eten en niets haar smaakte, dit ging goed zei ze. Ook Adrie genoot van zijn appelflap, dat was zijn favoriet, buiten tompouces – helaas waren die niet in de winkel op dat moment. Naast het gebak had ik een boeket met 47 gele rozen, mijn moeders favoriete bloemen, meegenomen als cadeau voor haar. Het kwam een paar weken voor mijn verjaardag in me op om dat te doen. Het was een gebaar om haar te eren als mijn moeder die er al 47 jaar altijd voor mij was. Ze was er heel blij mee en dat deed mij enorm veel deugd.

Wat mij enorm raakte, en nu weer nu ik dit typ eerlijk gezegd, is dat ze zei dat ik even op de voorkamer moest kijken, daar stond iets voor mij…. Wat denk je? Daar stond een prachtig boeket bloemen voor mij klaar. Ze vertelde dat ze dat zelf die ochtend was gaan halen omdat ze toch iets wilde hebben om te kunnen geven aan mij voor mijn verjaardag. Het bleek dus dat ze met haar zieke lichaam toch nog op pad was gegaan om iets te kopen als verrassing voor mij. Ik was er behoorlijk van onder de indruk. Wat een liefdevol gebaar van haar. Eerst wilde ik reageren dat ze thuis had moeten blijven omdat ze zo ziek was. Maar ach, het typeert mijn moeder nou eenmaal zoals ze is, zij cijferde zichzelf al heel vaak weg in haar leven voor anderen omdat die persoon/personen vooruit te helpen.

En juist dat gedrag heeft mij dan weer gevormd omdat ik heb gezien dat als je niet eerst goed voor jezelf zorgt, je eigenlijk niet lief voor jezelf bent. Dat is dan ook wat ik doe, eerst ikzelf en dan pas iemand anders. Precies zoals ze het je leren als je in het vliegtuig stapt, mocht er iets gebeuren en je het zuurstofmasker zou moeten gebruiken. Eerst jijzelf en dan pas degene die naast je zit en/of kinderen, etc. Dat is de reden waarom ik nu doe wat ik doe omdat ik bij zoveel mensen zie dat ze eerst voor een ander zorgen en daarna misschien pas voor zichzelf en dat is niet echt verstandig…

Lieve Lezer, zorg a.u.b. vanaf NU heel goed voor jezelf en stel het niet uit. Je bent het waard om jezelf voorop te zetten! Jij bent de allerbelangrijkste persoon in jouw leven! Zonder jou stopt jouw wereld met draaien. Als je hier hulp bij wilt, neem dan contact met mij op door mij een e-mail te sturen.

Laat een reactie achter


Your email address will not be published. Required fields are marked

{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}