De scheiding van je ouders laat altijd sporen na. Iedereen die zoiets meemaakt, draagt daar een litteken van met zich mee.
Een ouderlijke scheiding is iets wat je niemand toewenst. Als kind ben je vaak de grootste dupe. Je groeit op zonder de dagelijkse aanwezigheid van een van je ouders. Soms zie je die ouder jarenlang niet, en dat gemis doet iets met je. Je kunt je eenzaam voelen, in de war, of het gevoel hebben dat je tussen twee werelden leeft.
Wat vaak minder zichtbaar is, is wat er op een dieper niveau gebeurt. Je mist misschien niet alleen de aanwezigheid van een ouder, maar ook iets fundamenteels: erkenning. Het gevoel dat je er helemaal mag zijn, dat je wordt gezien en gehoord. Dat je gevoelens ertoe doen.
Als dat lange tijd ontbreekt, kan het een leegte achterlaten die moeilijk te vullen is. Je gaat je misschien afvragen: Wat heb ik gemist? Had ik iets anders moeten doen? Waarom voelde ik me niet écht gezien?
En dan komt vaak de volgende laag: het besef dat je ouders zelf wellicht ook met onverwerkt gemis rondliepen. Dat zij hun eigen erkenning nooit gekregen hebben. En wat je zelf nooit hebt ontvangen, kun je ook moeilijk aan een ander geven. In dat licht kun je hen soms beter begrijpen – ook al doet het nog steeds pijn.
Feit blijft: een kind van gescheiden ouders heeft geleden. En sommigen dragen die pijn jarenlang met zich mee.
Misschien herken je jezelf hierin. Misschien loop je ergens in vast, of merk je dat bepaalde gevoelens steeds terugkomen. Weet dan: het is geen zwakte om hulp te zoeken – het is juist een teken van kracht. Het vraagt moed om eerlijk te kijken naar wat je voelt en daar iets mee te willen doen.
Ben jij een van die mensen?
Dan wil ik je laten weten: je bent niet alleen. Ik weet hoe het voelt, want ik ben zelf ook kind van gescheiden ouders. Loop je ergens tegenaan en wil je erover praten? Neem gerust contact met me op. Ik help je graag verder.