Ernest Hemingway zei ooit: Op onze donkerste momenten hebben we geen oplossingen of advies nodig. Waar we naar verlangen is simpelweg menselijke verbinding – een rustige aanwezigheid, een zachte aanraking. Deze kleine gebaren zijn de ankers die ons stabiel houden als het leven te veel voelt.
Probeer mij alsjeblieft niet te repareren. Neem mijn pijn niet over en duw mijn schaduwen niet weg. Ga gewoon naast me zitten terwijl ik door mijn eigen innerlijke stormen werk. Wees de vaste hand waar ik naar kan reiken terwijl ik mijn weg vind.
Mijn pijn is van mij om te dragen, mijn gevechten zijn van mij om onder ogen te zien. Maar jouw aanwezigheid herinnert me eraan dat ik niet de enige ben in deze enorme, soms beangstigende wereld. Het is een stille herinnering dat ik liefde waard ben, zelfs als ik me gebroken voel.
Dus, in die donkere uren waarin ik de weg kwijtraak, wil je gewoon hier zijn? Niet als redder, maar als metgezel. Houd mijn hand vast tot de dageraad aanbreekt en help me mijn kracht te herinneren.
Jouw stille steun is het kostbaarste geschenk dat je kunt geven. Het is een liefde die me helpt herinneren wie ik ben, zelfs als ik het vergeet.