Vanmorgen las ik iets op social media van iemand die al lange tijd stil was gebleven. Voorheen was ze een krachtige inspiratiebron voor velen, maar ineens verdween ze uit beeld.
Ze deelde openhartig over de ongelooflijk moeilijke periode waarin ze zich nu bevindt. En ook al is mijn eigen verhaal anders, de rollercoaster waarin zij zit, voelt voor mij pijnlijk herkenbaar.
Vooral het moment waarop je denkt: nu komt er eindelijk rust. Dat je weer normaal kunt ademhalen in plaats van constant op volle toeren te draaien. Maar dan, onverwacht en hard, dendert alles weer verder.
Onderweg klamp ik me vast aan vertrouwen. Want ooit moet het toch stoppen? Ooit zal de storm wel gaan liggen. Alleen… wanneer, dat weet niemand.
Wat ik nu vooral doe, is bewust kiezen voor wat me energie geeft. Loslaten wat me leeg trekt, oppakken wat me voedt. Mijn frequentie zo hoog mogelijk houden en dat lukt gelukkig steeds beter. Het blijft een kwestie van blijven schakelen, steeds opnieuw afstemmen op: wat wil ik wel?
Voor iedereen die zich hierin herkent: je bent niet alleen. Blijf kiezen voor wat licht geeft, juist als alles donker lijkt. Want het is vaak midden in de storm dat je groeit. Daar vind je precies wat je later het hardst nodig had. Vertrouw op het proces, er zit meer in jou dan je nu kunt zien.